Andrew Jackson

Andrew "King Mob" Jackson.

Andrew Jackson (grensgebied van de kolonies van North & South Carolina, 15 maart 1767 - Tennessee, 8 juni 1845) was de 7de President van de Verenigde Staten. Hij volgde president John Quincy Adams op in maart 1829, om vervolgens in maart 1837 te worden opgevolgd door Martin Van Buren. Hij was de eerste Democratische president.

Levensloop

Andrew Jackson werd geboren op 15 maart 1767, wellicht ergens op het grensgebied tussen de Britse kolonies van North Carolina en South Carolina. Nadat de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog was uitgebroken in 1775 hielp hij de revolutionairen door te dienen als koerier. Hij werd, samen met zijn broer Robert, echter gevangen genomen door Britse soldaten. Tijdens hun gevangenschap weigerde Jackson de schoenen van een officier te poetsen, waarop deze naar hem uithaalde met zijn sabel en hem verwondde in zijn gezicht en op zijn hand. Jackson hield hier een litteken aan over op beide plaatsen, alsook een diepgewortelde haat voor de Britten.

Zowel Andrew als Robert Jackson geraakten tijdens hun gevangenschap besmet met de pokken. Hun moeder wist de vrijlating van haar kinderen te regelen, maar kort nadien overleed Robert vooralsnog aan de ziekte. Andrew Jackson herstelde weer, maar beschouwde de Britten als verantwoordelijke voor het overlijden van Robert, alsook voor zijn andere broer Hugh, die was overleden in de Slag bij Stono Ferry. Vervolgens bood Jackson's moeder zich aan als vrijwilligster om krijgsgevangenen te verzorgen die besmet waren geraakt met cholera, waarna zij ook zelf besmet raakte en overleed in november 1781. Hierdoor bleef Jackson op veertienjarige leeftijd achter als weeskind (zijn vader was kort voor zijn geboorte overleden).

Kort na 1790 huwde Jackson met Rachel Donelson Robards. Zij was voordien gehuwd met Lewis Robards, maar ze leefden reeds sinds 1790 gescheiden. Jackson zou haar gehuwd hebben wanneer hij hoorde dat ze officieel van haar vorige echtgenoot gescheiden was, maar al gauw bleek dat die scheidingsprocedure nooit voltooid was. Hierdoor had Rachel in feite een bigamisch huwelijk wat bijgevolg nietig werd verklaard. Nadat haar scheiding met Lewis Robards officieel was afgerond in 1794, huwde Jackson opnieuw met haar. Wanneer Charles Dickinson een krantenartikel publiceerde waarin hij Jackson een bigamist noemde, daagde Jackson hem uit voor een duel. Jackson werd geraakt door een kogel in de borst, die niet fataal was maar zich zo dicht bij het hart bevond dat hij niet veilig verwijderd kon worden. Vervolgens schoot hij Dickinson dood. Dit was het begin van zijn geweldadig, brutaal, koudbloedig, wraaklustig, moorddadig, en kortom krankzinnig leven dat nochtans niet zou voorkomen dat hij later werd verkozen als president - voor maar liefst twee termijnen.

Sinds 1794 hield Jackson zich eveneens bezig met de aankoop en verkoop van land dat in principe voorbehouden was voor bepaalde Indianenstammen. Helaas zou dit nog niets zijn in vergelijking met zijn latere wreedheden tegen de Indianen. Tevens had hij een plantage, en had hij enkele honderden slaven in zijn bezit. Hij deed eveneens aan slavenhandel, en was een voorstander van het toedienen van zweepslagen aan slaven om de "productiviteit te verhogen". Jackson's politieke tegenstanders waren naar verluidt doodsbang van zijn temperament, dat werd vergeleken met een vulkaan waarvan je niet wou dat die zou uitbarsten. Hij zou bloedstollende vloeken hebben uitgekraamd, God hebben opgeroepen om zijn toorn te laten voelen - gevolgd door Jackson's eigen toorn door zijn slachtoffer op te hangen of aan flarden te schieten. 

Politieke en militaire carrière

Jackson diende als afgevaardigde voor Tennessee in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden voor de Democratisch-Republikeinse Partij van 1796 tot hij zijn ontslag gaf in september 1797. In 1798 werd hij aangeduid als rechter voor het Hooggerechtshof van Tennessee, en diende in deze functie tot 1804. In 1801 vervoegde hij de militie van Tennessee met de rang van kolonel, maar Jackson's militaire carrière begon pas echt na het uitbreken van de Oorlog van 1812, nadat er een opstand was uitgebroken van een aantal Indianenstammen onder de leiding van Tecumseh. De Indianenleider wist de zogenaamde Red Stick-factie van de Creek-indianen aan te sporen tot een opstand, zelfs tegen hun eigen stamgenoten indien die de oorlogsoproep weigerden te steunen. Aanvankelijk bleef het geweld beperkt binnen de Creek-stam zelf, maar in juli 1813 breidde het geweld zich uit naar de Amerikaanse troepen in de Slag bij Burnt Corn.

Het eerste grootschalige incident was het Bloedbad van Fort Mims op 30 augustus 1813, waarbij honderden Creek-indianen, blanken en Afro-Amerikaanse slaven werden vermoord door de Red Sticks. Vervolgens werden ook andere forten aangevallen, waardoor er chaos ontstond in het zuidoostelijke grensgebied en de bewoners hulp vroegen aan de Amerikaanse overheid. De Amerikaanse troepen hadden reeds hun handen vol in de strijd tegen Tecumseh en de Britten in het noordwesten, waardoor er beroep werd gedaan op de Amerikaanse militie. Jackson kreeg het bevel over een militie van 2500 soldaten, en een tweede militie van evenveel soldaten werd onder het bevel geplaatst van John Alexander Coke. Ze werden hierbij versterkt door een leger van Creek-Indianen onder William McIntosh (een stamhoofd van Schotse afkomst), alsook door de Cherokee-Indianen. Ook Sam Houston, de latere president van de Republiek van Texas, en David Crockett dienden onder Jackson tijdens deze militaire campagne.

De oorlog kwam pas op 27 maart 1814 ten einde met de Slag bij Horseshoe Bend, waarin Jackson de Red Sticks definitief wist te verslagen. Hij legde de Creek vervolgens strenge voorwaarden op in het zogenaamde Verdrag van Fort Jackson, waarbij niet enkel de verslagen Red Sticks maar ook de geallieerde Creek Indianen grote stukken land moesten afstaan. In totaal stonden ze meer dan 85000 m² land af, aangevuld door 7700 m² van de Cherokee, ondanks dat ook zij aan de zijde van de Amerikanen gevochten hadden - dat was blijkbaar Jackson's beloning voor hun hulp. Hij zou er zelf in elk geval niet wakker van liggen, want nu deze oorlog was afgerond kon hij zijn aandacht vestigen op de Oorlog van 1812, die ook in 1814 nog steeds verder woedde.

Op 23 december 1814 had een Brits leger opgerukt naar New Orleans, maar besloot het om te wachten op versterking vooraleer tot de aanval over te gaan. Wanneer Jackson dit te weten kwam, viel hij het Britse kamp aan, al kon hij de Britse troepen niet defintief verslaan. Wel had dit ervoor gezorgd dat de Britten hun aanval op New Orleans moesten uitstellen, wat de Amerikanen dan weer de tijd gaf een goede verdediging voor te bereiden. Op 8 januari 1815 begon dan de effectieve Slag bij New Orleans, die zou eindigen in een nederlaag voor de Britten. De Amerikaanse overwinning was een boost voor de reputatie van Jackson, waardoor hij de bijnaam "Old Hickory" kreeg. Het was vooral deze overwinning waardoor Jackson later de presidentsverkiezingen zou winnen.

Nadat de Creek-Indianen veel van hun land hadden verloren aan de Amerikanen, waren veel van hen intussen beginnen migreren naar Florida, wat op dat moment nog een Spaanse kolonie was. Daar vervoegden ze de plaatselijke Seminole-Indianen, en kregen ze er tevens de steun van de Britten. In 1818 rukte Jackson met zijn troepen op naar Florida om met deze Indianen af te rekenen, en tevens te voorkomen dat Afro-Amerikaanse slaven hier naartoe zouden kunnen vluchten. Hij vernietigde er verschillende Indiaanse dorpen, en nam als het ware Florida in Amerikaans bezit nadat hij de Spaanse gouverneur van die kolonie had afgezet. Dit zorgde voor een internationaal incident, omdat de VS in principe niet in oorlog was met Spanje. De Amerikaanse overheid eiste echter dat Spanje haar kolonie moest zien te beheersen of deze anders moest afstaan aan de VS, en uiteindelijk gaf Spanje toe door Florida af te staan. 

Nadat Florida in handen van de Amerikanen kwam, werd Jackson aangeduid als diens eerste (militaire) gouverneur in maart 1821. Hij diende in deze functie tot het einde van dat jaar. Vervolgens zetelde hij in de Amerikaanse Senaat voor Tennessee van 1823 tot 1825, en in 1824 werd Jackson genomineerd voor de presidentsverkiezingen door de Democratisch-Republikeinse Partij (de enige partij die op dat moment actief was). Hij was echter niet als enige genomineerd, en geen van de kandidaten had de benodigde meerderheid behaald tijdens de verkiezingen. Hierdoor diende de beslissing genomen te worden door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, en die koos voor John Quincy Adams als president. Jackson beweerde dat die beslissing het resultaat van corruptie was, omdat Henry Clay, de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Adams had gesteund en daarvoor werd beloond met de kabinetspositie van Staatssecretaris. 

Presidentsverkiezingen van 1828

De immer wraaklustige Jackson was vastbesloten om al het mogelijke te doen om de zittende president Adams uit zijn functie te verdrijven, en besloot zich opnieuw kandidaat te stellen tijdens de presidentsverkiezingen van 1828. Tijdens deze verkiezingscampagne noemden de aanhangers van Jackson zichzelf "Democraten", en de aanhangers van Adams noemden zichzelf "Nationale Republikeinen", hoewel elk van hen in principe behoorde tot de Democratisch-Republikeinse Partij. Het werd een heftige verkiezingsstrijd, waarin beschuldigingen en beledigingen niet werden gemeden. Zo noemden Jackson's tegenstanders hem "Jackass" (ezel), maar hij vond dit een leuke naam en besloot deze als een symbool te gebruiken (meer dan een halve eeuw later zou dit het standaardsymbool van de Democratische Partij worden). 

Jackson werd tevens aangevallen op het feit dat hij een slavenhandelaar was, en zich niets had aangetrokken van de morele standaarden van die tijd hieromtrent. De verkiezingsstrijd nam echter niet enkel Jackson in het vizier maar ook zijn vrouw Rachel, die werd beschuldigd van bigamie. Hoewel die beschuldiging in theorie correct was, ging het om gebeurtenissen van meer dan 35 jaar eerder. Dit alles kon niet voorkomen dat Jackson de verkiezingen zou winnen. Wanneer Rachel plots overleed aan een hartaanval op 22 december 1828, slechts enkele weken nadat Jackson verkozen was, legde hij de schuld bij Adams en diens aanhangers, die hij beschouwde als haar moordenaars omdat haar dood volgens hem was veroorzaakt door hun beschuldigingen tijdens de verkiezingsstrijd. 

Presidentschap

In maart 1829 trad Jackson aan als de eerste Democratische president. Dit luidde het einde in van de Democratisch-Republikeinse Partij, en het begin van de Democratische Partij. Een andere factie van de uiteengevallen oude partij vormde de Nationale Republikeinen, wat de voorloper werd van de Whigpartij (en dus niet van de huidige Republikeinse Partij). Jackson zou een populistische president worden, die ondanks zijn moorddadige en wraaklustige persoonlijkheid enorm populair was bij de bevolking, waardoor hij de bijnaam "King Mob" meekreeg. De Whigs zouden hem later ook "Koning Andrew I" noemen, en noemden hun eigen partij naar de Britse Whigpartij omwille van diens antimonarchistische standpunten. Jackson duidde Martin Van Buren, die later zelf president zou worden, aan als zijn Minister van Buitenlandse Zaken. Deze nam echter ontslag in 1831, om vervolgens te worden aangesteld als ambassadeur voor het Verenigd Koninkrijk.

Eerste presidentstermijn

In mei 1830 voerde Jackson de "Indian Removal Act" door, een wet die het territorium van Oklahoma voorzag als reservaat voor Indianen. In de praktijk betekende dit dat de Indianenstammen die ten oosten van de Mississippi-rivier gevestigd waren (voornamelijk de Chickasaw, Choctaw, Creek, Seminole en Cherokee, die er al duizenden jaren woonden) zouden verhuizen naar het gebied ten westen van de rivier. Aanvankelijk voorzag deze wet geen gedwongen verhuis, maar wel de mogelijkheid voor de president om met de Indianenstammen te onderhandelen over de uitwisseling van land. De Choctaw was de eerste stam die afstand deed van hun voorouderlijk land, nadat ze op 27 september 1830 het Verdrag van Dancing Rabbit Creek had ondertekend. Eén van de stamhoofden noemde de reis naar het nieuwe grondgebied "een spoor van tranen en dood". 

Op 24 maart 1832 tekende de Creek het Verdrag van Cusetta, gevolgd door de Chickasaw met het Verdrag van Pontotoc Creek en de Seminole met het Verdrag van Payne's Landing. In het oude Noordwesten waren er tal van kleinere stammen die een verdrag tekenden en naar het Indiaans Territorium verhuisden. In deze periode brak ook de Black Hawk-oorlog uit, waarbij Black Hawk, een leider van de Sauk-Indianen, een opstand leidde tegen de Verenigde Staten. Hij werd echter verslagen door het Amerikaanse leger, waar op dat moment ook de latere president Zachary Taylor deel van uitmaakte. Aan het einde van de oorlog was het Jefferson Davis, de latere president van de afgescheiden Geconfedereerde Staten van Amerika, die Black Hawk naar de gevangenis begeleidde.

In 1832 brak de "nullification crisis" (nietigverklaringscrisis) uit, nadat de Amerikaanse regering onder president John Quincy Adams in 1828 hoge douanetarieven had doorgevoerd om de eigen nationale industrie te beschermen. Dit was voordelig voor het industriële noorden, maar niet voor het agrarische zuiden die meer gericht was op in- & uitvoer. Wanneer bleek dat Jackson geen plannen had om de douanetarieven te verlagen, besloot South Carolina om de federale wet nietig te verklaren binnen haar staat. Hoewel Jackson voorstander was van de rechten van individuele staten, was hij sterk gekant tegen de nietigverklaring. Hierdoor kwam hij in conflict met zijn vicepresident, John C. Calhoun, die afkomstig was van South Carolina én een voorstander was van het recht van nietigverklaring op staatsniveau. Calhoun nam zelfs ontslag als vicepresident om zich kandidaat te kunnen stellen voor een positie in de Amerikaanse Senaat, zodat hij daar het recht op nietigverklaring beter zou kunnen verdedigen. Jackson besloot om nieuwe douanetarieven door te voeren in de hoop zo een einde te brengen aan de crisis, maar dit was niet voldoende voor South Carolina.

In 1832 diende eveneens de charter van de Nationale Bank (Second Bank of America), die was opgericht in 1816 door president James Madison, te worden vernieuwd. Deze bank was opgericht om de economie te herstellen nadat die schade had geleden als gevolg van de Oorlog van 1812. De nieuwe charter werd goedgekeurd in het Amerikaanse Congres, maar Jackson sprak er zijn veto over uit omdat hij dacht dat dit enkel voor de rijken voordelig zou zijn. Dit werd een speerpunt van Jackson's tegenstanders in de presidentsverkiezingen van 1832. De Nationale Republikeinen beschuldigden de populistische Jackson - terecht - van het voeren van een klassenoorlog om zo de stem van het gewone volk te krijgen. Dit kon niet voorkomen dat Jackson vooralsnog werd verkozen voor een tweede termijn, samen met zijn running mate, Martin Van Buren. Jackson beschouwde deze overwinning als een mandaat voor zijn veto tegen de Nationale Bank. De gevolgen van zijn economisch wanbeleid zouden zich echter pas laten voelen wanneer vier jaar later, in 1837, Van Buren hem opvolgde als president en te maken kreeg een nieuwe economische crisis als gevolg van de afschaffing van de Nationale Bank.

Tweede presidentstermijn

Na de presidentsverkiezingen ging de "nullification crisis" onverbitterd verder. Wanneer South Carolina bleef volhouden de douanetarieven nietig te verklaren, en zelfs haar afscheiding van de unie ter sprake kwam, besloot het Amerikaanse Congres om de Force Bill door te voeren op 1 maart 1833. Deze wet gaf de president het recht om naar militaire middelen te grijpen indien South Carolina de federale wet weigerde toe te passen. Jackson sprak zich eveneens uit tegen het concept van afscheiding, en stelde dat de individuele staten niet het recht hadden om zich van de unie af te scheiden. Er werd echter opnieuw een verlaging van de douanetarieven doorgevoerd, waardoor South Carolina eindelijk akkoord ging en haar nietigverklaring introk. 

Op 30 januari 1835 woonde Jackson de begrafenis bij van een overleden Congreslid. Na afloop van de dienst werd hij echter geconfronteerd met een aanvaring met Richard Lawrence, een werkloze schilder, die zijn pistool op de president richtte. Het pistool wou echter niet werken, waarop Lawrence een tweede pistool nam en Jackson trachtte neer te schieten, maar ook dat pistool weigerde dienst. Dit was naar alle waarschijnlijkheid de allereerste (poging tot een) aanslag op een Amerikaanse president. Lawrence trachtte te ontsnappen maar werd tegengehouden, waarop Jackson met een ongebreidelde woede op de dader zou hebben beginnen slagen met zijn wandelstok tot hij eindelijk tot bedaren werd gebracht door zijn omstanders.

Jackson had klaarblijkelijk ook een beetje last van paranoia, en geloofde dat de aanslag was beraamd door zijn politieke tegenstanders omwille van zijn beslissing om de Nationale Bank te sluiten, maar in werkelijkheid had Lawrence de president verantwoordelijk geacht voor het feit dat hij werkloos was. Het is ironisch dat dit de reden was van de aanslag, nadat Jackson zich had geprofileerd als president voor "het volk" door de vermeende corruptie van de banken aan de kaak te stellen. Lawrence werd door de artsen als gestoord verklaard en werd in een psychiatrische instelling geplaatst. De andere krankzinnige (Jackson zelf dus) werd echter nooit vervolgd of veroordeeld voor zijn eigen bloederige daden die hij in zijn leven heeft verricht, maar werd zelfs onthaald als een held. 

Tijdens Jackson's tweede presidentstermijn werd eveneens het beleid omtrent de verwijdering van Indianenstammen verder gezet. Op 29 december 1835 werd het Verdrag van New Echota ondertekend tussen de VS en de Cherokee. Dit verdrag was echter enkel gesloten met een aantal voorstanders van de overeenkomst, en niet met de feitelijke stamleiders en hun hoofdleider, John Ross. Hierdoor erkenden zij het verdrag niet, en trachtten ze tevergeefs het aan te vechten via een petitie gericht aan het Amerikaanse Congres. Dit zou leiden tot een gedwongen verhuis en de zogenaamde "Trail of Tears" (tranenspoor, genoemd naar de beschrijving die een Choctaw-leider er aan had gegeven) in 1838 onder het presidentschap van Jackson's opvolger, Martin Van Buren. 

Op 23 december 1835 brak de Tweede Seminole-oorlog uit in Florida. Hoewel de Seminole-Indianen reeds in 1832 een verdrag hadden getekend met de VS, weigerden ze vooralsnog om te verhuizen wanneer de afgesproken tijd hiervoor was aangebroken. Een brief van Jackson werd voorgelezen aan de stamhoofden, waarin stond dat hij het recht had hun verhuis te dwingen indien ze niet vrijwillig naar het westen zouden trekken. De stamhoofden vroegen 30 dagen de tijd om hierover na te denken, maar na een maand lieten ze weten nog steeds niet van plan zijn te verhuizen. Uiteindelijk konden acht stamhoofden worden overtuigd toch in te stemmen met de verhuis, maar vijf anderen bleven halstarrig weigeren. Hierop besloot Wiley Thompson, een Amerikaanse onderhandelaar, een verbod op de verkoop van wapens en ammunitie aan de Seminoles op te leggen.

Een Seminole-krijger genaamd Osceola was ontdaan over het besluit om de verkoop van wapens te verbieden, en vreesde dat de Amerikanen van plan waren zijn volk te degraderen tot een ras van slaven. Hij kreeg de steun van een groep Indianenkrijgers, en begon goederentreinen en plantages aan te vallen. De slaven die werkzaam waren op de aangevallen plantages vervoegden vervolgens de troepen van Osceola. Op 28 december 1835 vond het Bloedbad van Dade plaats wanneer de Seminole-Indianen een groep van 110 soldaten aanvielen en bijna iedereen vermoordden. Op diezelfde dag werd Wiley Thompson doodgeschoten door Osceola. De Tweede Seminole-oorlog was van start gegaan, en zou meer dan vijf jaar duren. In 1837 werd Osceola op een bedrieglijke wijze gevangen genomen wanneer hij wou komen onderhandelen tijdens een wapenstilstand. Tijdens zijn gevangenschap werd hij ziek en overleed hij in januari 1838. De oorlog werd pas in 1842 beëindigd onder het presidentschap van John Tyler.

In 1836 vond de Texaanse Revolutie plaats, waarbij Texas zich onafhankelijk verklaarde van Mexico. De regering van de nieuw gevormde Republiek van Texas legaliseerde slavernij en vroeg aan de Verenigde Staten om te mogen worden toegevoegd als staat tot de unie. Jackson erkende de onafhankelijkheid van Texas, maar was niet geneigd om in te gaan op de vraag van annexatie. Dit zou immers de balans tussen slavernijstaten en vrije staten sterk kunnen verstoren, en mogelijk een oorlog met het al sterk misnoegde Mexico veroorzaken. Arkansas en Michigan werden in 1836 en 1837 wel erkend als respectievelijk 25ste en 26ste staat van de unie, aangezien deze reeds tot de Amerikaanse territoria behoorden. Tijdens het presidentschap van Jackson werd eveneens de "gag rule" doorgevoerd (meer bepaald door de latere president James Polk, die op dat moment afgevaardigde was), waardoor alle petities tegen slavernij systematisch werden verworpen of genegeerd.

Jackson stelde zich niet opnieuw kandidaat in de presidentsverkiezingen van 1836, en hoopte dat hij zou worden opgevolgd door zijn vicepresident, Martin Van Buren. Deze werd inderdaad verkozen tot president, en trad aan in maart 1837, kort voordat de VS in een economische depressie werd gestort die grotendeels was veroorzaakt door het beleid van Jackson. Op de laatste dag van zijn presidentschap zei Jackson dat hij slechts van twee dingen spijt had: dat hij Henry Clay niet had kunnen doodschieten, en dat hij John C. Calhoun niet had kunnen ophangen. We kunnen maar hopen dat hij dit als grap bedoelde, maar gezien zijn moordlustig karakter was dat wellicht niet het geval. Op 8 juni 1845 overleed Jackson op zijn plantage. 

Hoaxes

In 1829 stuurde Martin Van Buren een brief naar president Jackson (volgens sommige versies naar John Quincy Adams), waarin hij argumenteerde dat het nodig was om op te komen voor het behoud van kanalen tegen de ontwikkeling van spoorwegen.

Complottheorieën

Volgens complottheorieën zou Richard Lawrence de aanslag op president Jackson gepleegd hebben in opdracht van senator George Poindexter, een tegenstander van Jackson. Anderen beweerden dan weer dat Jackson de hele aanslag zelf geënsceneerd om zo de steun van het volk te krijgen, wat zou moeten verklaren waarom geen van beide pistolen was afgegaan. Nog anderen waren ervan overtuigd dat de aanslag werd beraamd door voorstanders van slavernij, ondanks het feit dat Jackson zelf een fervente slavenhouder en -handelaar was. Moderne complotdenkers geloven nog steeds dat de aanslag was beraamd door bankiers - inclusief de Rothschild familie. 

Jackson zou een stokje gestoken hebben voor een expeditie naar de noordpool, om daar de toegang te vinden tot de "holle aarde" die bewoond is door reuzen, Joden, Nazi's en aliens. De oppositie tegen zulke expedities werd nadien klaarblijkelijk verdergezet door het "internationale bankierscomplot", kwamen ze dan plots toch overeen met Jackson? 

Zie ook

• Lijst van presidenten van de Verenigde Staten

Bronnen

• http://rationalwiki.org/wiki/Andrew_Jackson