Argumentum ad crumenam, oftewel beroep op rijkdom, is een red herring-drogreden waarbij wordt aangenomen dat een conclusie juist is omdat degene die het argument aanvoert rijk is, of dat een conclusie onjuist is omdat degene die het argument aanvoert arm is. Met andere woorden: de juistheid van een conclusie wordt bepaald op de rijkdom van de spreker, en hoe rijker hij is hoe juister het argument wordt geacht te zijn.
Concept[]
Argumentum ad crumenan is een beroep op rijkdom, waarbij men vertrekt vanuit het idee dat een argument of conclusie correct is omdat degene die argumenteert rijk is, of incorrect is omdat degene die argumenteert arm is. Hierbij wordt verondersteld dat iemand die rijk is, altijd eerljk is; en iemand die arm is, altijd oneerlijk is. De hoge sociaal-economische status zou de spreker meer autoriteit verlenen.
De rijkdom van de spreker is echter geen irrelevant criterium om te bepalen of een conclusie al dan niet correct is. Complotdenkers zoals Donald Trump en kwakzalvers zoals Mike Adams en Joseph Mercola zijn immers rijk, maar dit betekent niet dat wat ze uitkramen ook juist of zelfs ook maar enigszins zinvol is.
Deze drogreden is het tegenovergestelde van "argumentum ad lazarum".
Voorbeelden[]
- Hij heeft geen nagel om aan zijn gat te krabben, wat weet hij nu van zaken doen.
- Dit toestel kost meer, dus zal het wel beter zijn dan dat goedkoper toestel.
- Hij zal wel weten wat hij doet, anders was hij nooit zo rijk geworden!