Benjamin Harrison.
Benjamin Harrison (Ohio, 20 augustus 1833 - Indiana, 13 maart 1901) was de 23ste President van de Verenigde Staten. Hij volgde president Grover Cleveland op in maart 1889, om vervolgens opnieuw te worden opgevolgd door Grover Cleveland in maart 1893. Hij was een Republikeinse president.
Levensloop
Benjamin Harrison was de kleinzoon van William Henry Harrison, de 9de president van de Verenigde Staten. Hij werd lid van de Republikeinse Partij kort na diens oprichting in 1856. Van 1862 tot 1865 deed hij legerdienst tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, en zwaaide af met de rank van brigadier-generaal. Van 1881 tot 1887 was hij senator voor de staat Indiana. In 1888 werd hij door de Republikeinse Partij genomineerd als kandidaat voor de presidentsverkiezingen, en Levi P. Morton werd genomineerd als zijn running mate. Hij won de verkiezingen van de zittende president, Grover Cleveland, maar enkel met een meerderheid aan electorale stemmen in het kiescollege en niet met de "popular vote" (de effectieve stemmen van de bevolking)[1]. De overwinning van Harrison was onder meer het gevolg van de frauduleuze stemtechniek genaamd "Blocks of Five"[2]. Wanneer deze frauduleuze methode aan het licht kwam, zorgde dit uiteindelijk voor de invoering van het concept van de geheime stemming, maar desalniettemin werd Harrison toch ingezworen als president.
In maart 1889 trad Harrison aan als president, waarmee hij de vierde en (tot nu toe) laatste president werd met een volle baard. Hij voerde de Dependent and Disability Pension Act door in 1890, dat voorzag in een pensioen voor veteranen die hadden gevochten in de Amerikaanse Burgeroorlog en nadien geen handenarbeid meer konden verrichten[3]. Harrison trachtte de Federal Elections Bill door te voeren, waarmee hij de stemrecht van Afro-Amerikanen beter wou beschermen, maar die geraakte niet door de Senaat. In 1891 voerde Harrison de Land Revision Act door, waardoor de president bepaalde openbare gebieden, die gedeeltelijk of volledig bebost zijn, zou kunnen beschermen tegen gebruik voor andere doeleinden dan natuurbehoud[4]. Hiermee werd de eerste stap gezet naar het concept van "nationale bosgebieden" waar president Theodore Roosevelt later nog meer werk van zou maken. Tijdens de ambtstermijn van Harrison bedroegen de overheidsuitgaven voor het eerst 1 miljard Amerikaanse dollar.
In 1889 werden een aantal nieuwe staten toegevoegd aan de unie, waaronder North Dakota als 39ste staat en South Dakota als 40ste staat[5]. Deze twee staten werden gevormd uit het voormalige Dakota-territorium, waar verschillende Indianenstammen gevestigd waren. Omwille van hun erbarmelijke levensomstandigheden waren steeds meer Indianen aangetrokken tot de kwakzalver profeet Wovoka, die de religie van de Geestesdans had uitgevonden[6]. Hij beloofde hen dat het blanke ras weldra zou verdwijnen van Indiaans grondgebied, door het uitvoeren van de zogenaamde "Geestesdans" terwijl ze een wit hemd moesten dragen dat kogels zou tegenhouden. Wanneer de Indianen deze dans uitvoerden, dachten de blanken dat ze een militair offensief aan het voorbereiden waren. De politie kwam tussenbeide, en vervolgens stuurde Harrison het leger onder leiding van majoor-generaal Nelson A. Miles. Het conflict liep uit de hand en mondde uit in het Bloedbad van Wounded Knee, genaamd naar het dorp waar de massamoord plaats vond. Tot de verbazing van niemand bleken de witte hemden geen bescherming te bieden tegen kogels, en enkele honderden Indianen vonden hierbij de dood, waaronder ook vrouwen en kinderen.
Eveneens in 1889 werden Montana en Washington erkend als respectievelijk 41ste en 42ste staat[7], en in 1890 eveneens Idaho en Wyoming als 43ste en 44ste staat. In 1892 vonden opnieuw presidentsverkiezingen plaats, en Harrison werd (met moeite) opnieuw genomineerd door de Republikeinse Partij. Hij verloor deze verkiezingen aan zijn Democratische voorganger, Cleveland. Dit was mede het gevolg van een sterke verdeeldheid die op dat moment heerste binnen de Republikeinse Partij. Deze verdeeldheid leidde zelfs tot een tijdelijke afscheuring, wanneer een gedeelte van de Republikeinen gekant was tegen de nominatie van Harrison. Zij schaarden zich bijgevolg achter James Weaver, de presidentskandidaat van de in 1891 opgerichte Populistische Partij (Populist Party). Hierdoor was een verkiezingsoverwinning voor de Democraten bezegeld, en werd Harrison de eerste (en tot nu toe enige) president wiens voorganger dezelfde was als zijn opvolger.
Begin 1893, aan het einde van Harrison's ambtstermijn, vond er in Hawaii een omwenteling plaats. De monarchie werd er omvergeworpen, en vervolgens werd er een tijdelijke regering gevormd. Deze regering verzocht toenadering tot de VS in de hoop om te worden geannexeerd. Harrison was hier een sterk voorstander van, en wou er een marinebasis uitbouwen op Pearl Harbor. Op 14 februari 1893 werd een verdrag tot annexatie gesloten, die vervolgens werd voorgelegd aan de Amerikaanse Senaat. Toen Harrison's termijn enkele weken later, in maart 1893, ten einde kwam, had de Senaat hier nog geen gevolg aan gegeven. Harrison's opvolger, Cleveland, blokkeerde de annexatieprocedure door het verdrag terug in te trekken. Hawaii zou onder president William McKinley vooralsnog worden geannexeerd als een "incorporated territory", en in 1899 werd de marinebasis op Pearl Harbor gevestigd. Het zou nog duren tot 1959 voordat Hawaii een effectieve staat werd.
Zie ook
Bronnen
Referenties
- ↑ http://uselectionatlas.org/RESULTS/national.php?year=1888&f=0&off=0&elect=0
- ↑ http://www.smithsonianmag.com/history/the-vote-that-failed-159427766/?no-ist=
- ↑ https://www.govtrack.us/congress/votes/51-1/s66
- ↑ http://www.historylink.org/index.cfm?DisplayPage=output.cfm&File_Id=5322
- ↑ http://memory.loc.gov/ammem/today/nov02.html
- ↑ http://www.pbs.org/weta/thewest/people/s_z/wovoka.htm
- ↑ http://memory.loc.gov/ammem/today/nov11.html