Roswell

Deze exclusieve foto van de gecrashte "vliegende schotel" nabij Roswell werd voor het eerst vrijgegeven op 16 december 2015.

Roswell is een stad in de Amerikaanse staat New Mexico. Het is de geboorteplaats van John Denver en Demi Moore, maar de stad staat vooral bekend omwille van het zogenaamde "Roswellincident", een vermeend incident waarbij een UFO zou zijn neergestort in 1947.

Het Roswell-complot

Laten we beginnen met (een samenvatting van) het verhaal van het Roswellincident zoals de ufologen en complotdenkers het willen geloven. Hier gaat ie dan!

Het incident

Op 2, 3 en 4 juli 1947 werden er heel wat UFO's opgemerkt in het luchtruim van de Amerikaanse staat New Mexico, zowel op radars als door ooggetuigen. Rond die tijd stortte één van die UFO's, met daarin een bemanning van een aantal aliens (naar verluidt vijf), neer vlakbij een boerderij in de buurt van Roswell. De landbouwer merkte de brokstukken op, dacht dat ze afkomstig waren van een nieuw experimenteel Amerikaans vliegtuig, en waarschuwde de Amerikaanse luchtmacht op 6 juli 1947. Twee dagen later, op 8 juli 1947, maakte de luchtmacht in een persconferentie bekend dat ze de brokstukken van een "vliegende schotel" hadden aangetroffen.

Doofpotoperatie

Wanneer het Pentagon echter te weten kwam dat deze brokstukken wel degelijk afkomstig waren van een buitenaards ruimteschip, besloot het Amerikaanse leger haar verhaal snel te veranderen en te beweren dat het "slechts een weerballon" was. Intussen werd alle bewijsmateriaal van de UFO overgebracht naar enerzijds de Carswell Air Force Base (Fort Worth) in Texas, en anderzijds de (geheime maar in werkelijkheid onbestaande) "Hangar 18" van Wright Patterson Air Force Base in Dayton, Ohio. Volgens sommige versies van het verhaal werden er in Hangar 18 vier lichamen van aliens ondergebracht, en een vijfde in het lijkenhuis van de Lowry Air Force Base in Denver, Colorado.

Het enige bewijsmateriaal dat het leger en de overheid niet zomaar kon uitwissen van deze "UFO encounter", was dat van de ooggetuigen die het ruimteschip hadden gezien, en waarvan sommigen zelfs de buitenaardse wezens hadden gezien. De regering probeerde deze mensen het zwijgen op te leggen d.m.v. intimidatietechnieken uitgevoerd door Will Smith "Men in black ", geheime overheidsagenten die in het zwart gekleed zijn en in een zwarte Cadillac rondrijden. Deze mannen zouden ufologen waarschuwen om hun kennis niet naar buiten te brengen, of hun onderzoek naar UFO's stop te zetten. Volgens sommigen zouden de Men in Black zelf buitenaardse wezens zijn, of "demonische bovennatuurlijke wezens". 

Volgens latere onthullingen van een "klokkenluider" waren er in juli 1947 meerdere buitenaardse ruimteschepen neergestort nadat ze met elkaar waren gebotst. In 1949 stortte er opnieuw een UFO neer, eveneens in Roswell (het is blijkbaar de enige plaats waar de aliens graag rondvliegen), maar dit keer was er een overlevende: de alien genaamd EBE (Extra-terrestrial Biological Entity). In de vorige crash zou de alien bemanning immers omgekomen zijn. Deze EBE-alien bleef nog enkele jaren in leven, en vertelde de Amerikaanse overheid hoe ze contact konden leggen met zijn rasgenoten. Wanneer er nadien klaarblijkelijk nog meer overlevenden werden aangetroffen, kregen ze de benaming EBE-1, EBE-2, enz.. Wellicht waren ze afkomstig van het ras van de Grey aliens.

In 1952 zou Amerikaans president Harry Truman het zogenaamde "Project Majestic 12" (ook MJ-12 genoemd), een project dat zou bestaan uit een geheime raad van twaalf leden, hebben goedgekeurd. Dit project zou bedoeld zijn om brokstukken van neergestorte buitenaardse ruimtetuigen, zoals die van Roswell, te verbergen, en om de buitenaardse technologie te exploiteren voor eigen doeleinden, alsook hoe de VS in de toekomst zou moeten omgaan met buitenaards leven in de toekomst. Vermeend bewijs van MJ-12 documenten, die in 1984 pas boven water kwamen, zouden (weerom) het ultieme bewijs moeten zijn dat er een buitenaards ruimteschip in Roswell was gecrasht, en dat de "Men in Black" dus echt moeten bestaan. Het is uiteindelijk een hoax gebleken waar zelfs de meeste ufologen niet meer in geloven - al zijn er uitzonderingen.

De Edwards Agreement

Nadat de Amerikaanse regering erin geslaagd was om contact op te nemen met het buitenaardse ras, vond op 20 februari 1954 een ontmoeting plaats tussen de aliens en de toenmalige Amerikaanse president Eisenhower, in de Edwards Air Force Base. Tijdens die ontmoeting werd er een geheim akkoord gesloten, waarin werd bepaald dat de Greys de toelating hebben om mensen te ontvoeren voor hun DNA en/of experimenten. De voorwaarde was dat de mensen ongedeerd terug naar de aarde zouden worden gebracht, en dat hun herinneringen van de ontvoering zouden worden gewist. In ruil hiervoor zou de Amerikaanse regering hoogstaande technologie krijgen van de Greys.

Deze overeenkomst zou de "Edwards Agreement" genoemd worden, genaamd naar de Edwards Air Force Base. Een andere naam voor deze overeenkomst zou "Tau IX Treaty" zijn. Niet ver van die luchtmachtbasis werd een jaar later, in 1955, een nieuwe, geheime militaire basis opgericht met de naam Area 51. Hier werden dan vervolgens de buitenaardse ruimteschepen ondergebracht voor onderzoek, en hier werd eveneens de nieuwe technologie ontwikkeld en getest die de regering van de aliens had gekregen. Eveneens in deze geheime basis zouden de buitenaardse wezens, zowel dode als levende exemplaren, worden bestudeerd, en vinden alle nieuwe ontmoetingen met de aliens plaats. 

Volgens sommige versies van het verhaal zou Eisenhower in 1954 eerst een ontmoeting gehad hebben met Nordic aliens, die hem probeerden te overtuigen geen overeenkomst te sluiten met de Greys. De overeenkomst zou er echter toch gekomen zijn, maar pas op 24 april 1964 op de Holloman Air Force Base in New Mexico. De Edwards Agreement zou immers om de negen jaar moeten worden vernieuwd, wat klaarblijkelijk de reden was van deze nieuwe ontmoeting (die dus blijkbaar al een jaar overtijd was), gevolgd door een ontmoeting in 1972 (een jaar te vroeg als we negen jaar rekenen bij 1964).

Tijdens de vernieuwing van de overeenkomst op de Holloman Air Force Base zou er ook een uitwisseling van "ambassadeurs" hebben plaatsgevonden. De buitenaardse ambassadeurs waren de Reptilian genaamd Crill, afkomstig van Tiphon in Draco, en de Grey alien genaamd J-Rod, vermoedelijk een Zeta. Eén van de ambassadeurs, of mogelijk beide, zouden een soort "Bijbel" hebben geschreven, genaamd "the Yellow Book" (het "Gele Boek"), dat de geschiedenis van ons universum vertelt vanuit hun standpunt.

De echte crash van 1947

Tussen 1947 en 1949 voerde de Amerikaanse luchtmacht een geheime operatie uit, genaamd Project Mogul (of Operation Mogul), een soort ballon die via microfoons de geluidsgolven kon detecteren van nucleaire testen uitgevoerd door de toenmalige Sovjet-Unie. Omstreeks 4 juli 1947 stortte zo'n spionageballon neer tijdens een zwaar onweer, niet in de buurt van Roswell maar wel zo'n 120km verder nabij een dorp genaamd Corona. Een landbouwer genaamd Wiliam "Mac" Brazel ontdekte de brokstukken van de crash, en meldde dit aan de lokale sherrif, George Wilcox. 

Sherrif Wilcox nam vervolgens contact op met de Roswell Army Air Field (RAAF). Dit was een luchtmachtbasis zo'n 5km van Roswell, later bekend als Walker Air Force Base, die in gebruik was van 1941 tot 1967 en tijdens die periode van Roswell een belangrijke militaire plaats maakte. Een team van de RAAF, bestaande uit majoor Jesse Marcel en twee contraspionage-agenten Sheridan Cavitt en Lewis Rickett, werd naar de plaats van de crash gestuurd om de brokstukken te onderzoeken. Na dit onderzoek publiceerde de RAAF een persbericht dat er een "vliegende schotel" was neergestort op een ranch nabij Roswell.

De brokstukken werden op bevel van brigadier-generaal Roger Ramey overgebracht naar de Carswell Air Force Base (ook bekend als Fort Worth) in Texas. Wanneer bleek dat deze brokstukken afkomstig waren van een Project Mogul-ballon, besloot het Amerikaanse leger het verhaal te publiceren dat het object slechts een "weerballon" was, om zo te voorkomen dat hun geheim project zou uitlekken. Er werd een persconferentie gehouden, waarin de resten van de crash werden getoond: aluminiumfolie, rubber en hout. Deze materialen kwamen op geloofwaardige wijze overeen met de materialen die gewoonlijk voor een weerballon werden gebruikt - al waren ze in feite van een Project Mogul-ballon. Het incident leek gesloten en er werd geen aandacht meer aan geschonken.

Pseudowetenschappelijk onderzoek

Pas eind jaren '70, bijna 30 jaar later, zou er opnieuw aandacht ontstaan voor het zogenaamde Roswellincident. In 1978 nam Stanton T. Friedman, een voormalig kernfysicus, een interview af van majoor Jesse Marcel, de enige persoon die aanwezig zou geweest zijn bij de opruiming van de brokstukken. De publicatie van dit interview blies het Roswell-verhaal nieuw leven in, gevolgd door de publicatie van een aantal boeken zoals The Roswell Incident (1980), UFO Crash at Roswell (1991), The Truth about the UFO Crash at Roswell (1994) en The Day After Roswell (1997). Deze waren allemaal uitsluitend de verzinsels van paranoïde complotdenkers die hoopten te kapitaliseren op de populariteit van het Roswellincident in de jaren '80 en '90.

Honderden mensen werden geïnterviewd, en dit werd sterk geadverteerd alsof het aantal getuigenissen al voldoende bewijs is op zich (de drogreden die hier gebruikt wordt is argumentum ad populum), maar de beweringen van die getuigenissen spreken elkaar geregeld tegen op verschillende details. Zo zouden er maar liefst 90 mensen geïnterviewd zijn voor het boek The Roswell Incident, maar slechts 25 van die getuigenissen werden daadwerkelijk gepubliceerd (de anderen pasten wellicht niet genoeg in het UFO-straatje). Van die 25 getuigenissen waren er slechts zeven verhalen van mensen die beweerden de brokstukken te hebben gezien - en van die zeven waren er slechts vijf die het puin mee zouden hebben opgeruimd.

Ook de andere boeken hebben dit probleem, waarbij slechts een heel kleine minderheid zinspeelde op een potentiële buitenaardse herkomst. Verhalen over effectieve ontmoetingen met buitenaardse wezens zijn al helemaal dubieus en onbetrouwbaar gebleken. Bovendien dateren de meeste van die getuigenissen van 30 tot 40 jaar na de feiten, waardoor het geheugen van de getuigen minder betrouwbaar geworden is, en hun verhalen hoogstwaarschijnlijk werden beïnvloed door andere, populaire verhalen over aliens in Roswell. In de meeste gevallen zijn de vermeende getuigenissen zelfs niet dat, maar slechts een interview van mensen die hun verhaal ook maar van iemand anders hebben gehoord en zelf nooit op enige manier betrokken waren bij de crash.

De auteurs van de pro-UFO-boeken gaan er prat op dat alle herinneringen van de crash, zelfs meer dan 30 jaar later, nog steeds heel levendig en gedetaileerd zijn. Dit staat in schril contrast met de getuigenis van majoor Marcel, die zelfs niet meer precies wist in welk jaar de crash had plaatsgevonden. Andere verhalen zijn zelfs helemaal verzonnen, zoals de getuigenis van Lydia Sleppy, die beweerde dat haar teleprinter plots uitviel en haar een boodschap van de FBI toonde met het bevel om te stoppen met het uitzenden van haar bericht over de "vliegende schotel" - wat in die tijd technisch gezien volledig onmogelijk was. Zo is er ook de "getuigenis" van "sergeant" Melvin E. Brown, die aliens zou gezien hebben - een verhaal dat werd opgehangen door zijn dochter, Beverly Bean, pas vele jaren na zijn dood, en wat door niemand anders van zijn familie wordt ondersteund. Brown was tevens slechts een kok, zonder enige machtiging of toegang tot gevoelige informatie.

In het geval van majoor Marcel, die wel degelijk aanwezig was op de plaats van de crash, zijn er ook heel wat tegenstrijdigheden. Zo beweerde hij de brokstukken zelf te hebben overgevlogen naar Fort Worth, wat onmogelijk is aangezien hij geen piloot was. Verder beweerde hij zelfs dat hij als piloot vijf vijandige vliegtuigen had neergeschoten tijdens de Tweede Wereldoorlog - een daad die ongetwijfeld in zijn dossier zou moeten staan maar waar geen spoor van te bekennen is. Hij loog eveneens over zijn bachelordiploma en over de universiteiten waar hij studeerde - althans tegen de ufologen die hem interviewden. Marcel stond reeds toen bekend als iemand die makkelijk kon overdrijven, en blijkbaar verwachtte hij niet dat de ufologen zijn informatie zouden natrekken - wat ze in hun goedgelovigheid inderdaad ook niet hebben gedaan. Het probleem met alle getuigenissen over Roswell blijft dat er niet ook maar één fragment van bewijs voor kan worden geleverd. 

Reactie van de Amerikaanse luchtmacht

Onder druk van de populaire complottheorieën rond Roswell, vond er in de jaren '90 een intern onderzoek plaats bij de Amerikaanse luchtmacht. Uit dit onderzoek bleek dat de brokstukken van de crash afkomstig waren van een Project Mogul-ballon, wat voorspelbaar werd verworpen als zijnde "desinformatie" door ufologen en andere complotdenkers. Wanneer professor Charles Moore, die de betreffende ballon zelf had gelanceerd, een interview gaf aan de ufologen, waren ze niet geïnteresseerd om zijn verhaal te publiceren, en beschuldigden ze hem ervan deel uit te maken van het complot.

Het is de aard van een complotdenker om alles wat zijn geloof in iets bevestigt samen te rapen en in een doos met het etiket "bewijsmateriaal" te steken, om dan vervolgens alle tegenstellingen, absurditeiten en het gebrek aan onafhankelijke bewijzen te negeren. Het is allemaal goed geweest voor de verkoop van boeken, voor het toerisme van Roswell en voor de inspiratie van filmmakers in Hollywood, maar het is en blijft een geval van ondermaats, onbekwaam en pseudowetenschappelijk onderzoek dat niets noemenswaardig heeft opgeleverd.

Een degelijk onderzoek had misschien het verhaal van de Project Mogul-ballon al eerder kunnen blootleggen, aangezien een analyse van de onderdelen van een Project Mogul-ballon en van de foto's van de brokstukken van de gecrashte "UFO" aantoont dat ze wel degelijk hetzelfde waren. Helaas zoeken ufologen echter enkel naar bewijs van het verhaal dat zij willen geloven. Tenzij hun theorie de juiste was geweest, betekent dit dat ze nooit noemenswaardige resultaten voor hun onderzoek kunnen voorleggen, aangezien alle bewijzen die hun theorie niet ondersteunen systematisch worden genegeerd of (opzettelijk) fout geïnterpreteerd.

De complottheorie in recente tijden

In meer recente tijden, wanneer het steeds moeilijker wordt om nieuw bewijs te vinden, begonnen de ufologen geld te ruiken in het prospect van "bekentenissen op het sterfbed". Zo werden valse documenten, die hoegenaamd jarenlang geheim werden gehouden, plots gepubliceerd in nieuwe boeken. In 1995 werd een sensationele film van een vermeende "autopsie op een alien" uitgebracht, wat nadien een hoax bleek te zijn. Indien aanhangers van de Roswell-complottheorie inmiddels al zelf "bewijs" moeten beginnen fabriceren, is het wel erg slecht gesteld met wat "het belangrijkste UFO incident ooit" zou moeten zijn.

Ook anno 21ste eeuw zullen complotdenkers en aanhangers van ufologie, bij gebrek aan effectief bewijs, gretig verwijzen naar "getuigenissen" van (voormalige) piloten en andere medewerkers van de Amerikaanse luchtmacht, of naar ex-CIA-agenten. Paranoia en complotdenken kan soms immers ook voorkomen bij mensen die voor de overheid werken, of hebben gewerkt, maar de cherry picking van zulke verhalen en anekdotes betekent natuurlijk helemaal niets, behalve dan de vooringenomenheid van ufologen die in elk zulk verhaal vanzelfsprekend bewijs zien van buitenaardse wezens - en vanzelf alle beweringen van het tegendeel bij voorbaat zullen verwerpen. 

In 2012 beweerde Richard French, een gepensioneerde gevechtspiloot, dat er niet één maar twee crashes hebben plaatsgevonden nabij Roswell. Volgens hem ging het wel degelijk om een buitenaards ruimteschip, dat door de luchtmacht werd neergehaald met een "electromagnetische puls". Vervolgens zouden de aliens een tweede ruimteschip hebben gestuurd om te zoeken naar de brokstukken en naar overlevenden van het eerste ruimteschip, en zou ook dat om de één of andere reden neergestort zijn. Richard French is overtuigd van dit verhaal, maar hij heeft niets ervan met eigen ogen gezien, enkel gehoord via een andere "vertrouwelijke bron" - zoals ook vaak kettingbrieven en hoaxes zich verspreiden op het internet met de hulp van goedgelovige mensen.

Richard French beweert eveneens dat het in 1952 zijn taak was om UFO-verhalen te ontkennen als onderdeel van een programma genaamd Project Blue Book, ondanks het feit dat het totaal onlogisch klinkt dat zo'n taak wordt uitbesteed aan een gevechtspiloot. Volgens hem was de reden van de cover-up dat de publieke kennis van aliens het einde van de godsdiensten zou betekenen. Het feit dat het leger blijkbaar machteloos staat tegen die aliens, zou haar reputatie aanpassen, wat volgens French een tweede reden is om het bestaan van buitenaards leven te ontkennen. Dit soort redenering is passend voor een doorsnee complotdenker, maar houdt geen steek in de realiteit.

Het Roswelliaans Syndroom

Het Roswelliaans Syndroom (Engels: Roswellian Syndrome) is het proces waarin een welbepaalde gebeurtenis via vijf fazes wordt omgevormd tot een soort mythe. Deze vijf fazes zijn het incident, de weerlegging, de sluimering, de mythologisering, en tenslotte de herrijzenis en het bandwagon-effect. Dit proces kan toegepast worden op tal van zulke complottheorieën, maar hieronder geven we een voorbeeld met Roswell als prototype.

Het incident is hier de crash van een object in Roswell, en een ijverige maar onervaren communicatie-officier die op 8 juli 1947 het persbericht verstuurde waarin staat dat er een "vliegende schotel" werd aangetroffen. De landbouwer, die de brokstukken van de crash had aangetroffen en had gemeld aan de autoriteiten, werd geciteerd door de media met een beschrijving van de brokstukken als zijnde aluminiumfolie, rubber, stokken, en ander licht materiaal.

De weerlegging verwijst hier naar de daaropvolgende persconferentie, die het bericht over de "vliegende schotel" weerlegde als zijnde een weerballon. Dit was niet helemaal juist, al bleek het achteraf wel te gaan om de brokstukken van een Project Mogul-ballon, een overheidsproject dat in die tijd strikt geheim was. 

De sluimering van het Roswell-verhaal begon meteen na de weerlegging, wanneer de aandacht voor het hele incident even snel uitstierf als het begonnen was. Helemaal vergeten was het niet: het bevond zich eerder in een slaaptoestand, net onder de oppervlakte, in de langzaam vervagende maar eveneens recreatieve herinneringen van de betrokkenen. Geruchten en speculatie bleven lichtjes sudderen, wachtend tot het moment dat complotdenkende ufologen zouden beginnen met het stellen van vragen dat het vliegende schotel-verhaal zou omvormen tot een grootse doofpotoperatie van de regering.

De mythologisering is de meest ingewikkelde fase van het syndroom, en omvat de hele periode vanaf het moment dat het verhaal ondergronds gaat, of aldus in sluimermodus, tot aan het moment van de herrijzenis. In die periode evolueert het Roswell-verhaal traag maar zeker in een mythe, beïnvloed door verschillende factoren zoals overdrijvingen, valse herinneringen, folklore en opzettelijke hoaxes.

De herrijzenis en het bandwagon-effect van Roswell begon in 1980, met de publicatie van het boek The Roswell Incident, en de daaropvolgende media-aandacht. Op dit moment kwam de "mythe" plots terug boven water, als een uitgewerkte complottheorie over doofpotoperaties van de regering (gespekt met de nodige antiregeringspropaganda), aliens die de crash zouden hebben overleefd, en geheime hangars waar de aliens en hun ruimteschepen zouden worden ondergebracht. Dit leidde tot de publicatie van nog heel wat andere boeken, alsook de lancering van TV-shows en andere media-aandacht.

Zie ook

• Area 51
• Veeverminking
• Buitenaardse wezens
• Greys
• Edwards Agreement
• Ufologie

Bronnen

•  http://rationalwiki.org/wiki/Roswell
• https://books.google.be/books?id=u7Sd5vyOOtEC&pg=PA173&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
• http://www.csicop.org/si/show/what_really_happened_at_roswell