Israël

Israël is een land in het Midden-Oosten, gelegen aan de zuidoostelijke kust van de Middellandse Zee. Het land profileert zichzelf als een Joodse staat, en bevindt zich sinds haar oprichting in een aanhoudend historisch conflict met Palestina. 

Geschiedenis

De staat Israël is gelegen in het gebied dat aanvankelijk werd bewoond door een volk genaamd de Filistijnen, waar de latere naam Palestina op gebaseerd werd. Geleidelijk migreerden tal van Israëlistische stammen hier naartoe. Aan de vooravond van het ontstaan van het Romeinse Keizerrijk veroverde Pompeus de stad Jeruzalem en viel het gebied als vazalstaat onder Romeins bewind. Nadien werd het grondgebied verdeeld: enerzijds Galilea en Perea, anderzijds Judea dat vervolgens de Romeinse provincie Judea werd. In 66 n.C. brak de Joodse Opstand uit tegen het Romeinse bewind, maar zonder succes en met het gevolg dat de Joodse tempel in Jeruzalem werd verwoest.

Ook later braken er nog opstanden uit, zoals de Tweede Joodse Opstand in 132 n.C. die ontstond naar aanleiding van de plannen van keizer Hadrianus om een tempel voor Jupiter te bouwen bovenop de ruïnes van de Joodse tempel. De Romeinen sloegen de opstand opnieuw af, en Hadrianus hervormde Judea tot de provincie Syria-Palaestina. De Romeinse keizer stichtte tevens de stad Colonia Aelia Capitolina bovenop de ruïnes van Jeruzalem, en verbood de Joden om er te komen wonen. Hoewel een aantal Joden zich bleven vestigen in de Palestijnse gebieden, waaronder Galilea, migreerden vele anderen naar andere gebieden nadat ze waren verbannen uit hun thuisland.

Na de splitsing van het Romeinse Rijk in het West- en Oost-Romeinse Rijk in 337 n.C. viel de provincie onder het Oost-Romeinse oftewel het Byzantijnse Rijk. In 638 werd Jeruzalem echter veroverd door het Arabische Rijk, waardoor Moslims zich begonnen te vestigen in het gebied. Vervolgens werd er de Al-Aqsamoskee gebouwd op de plaats waar voorheen de Joodse tempel had gestaan. Het gebied viel vervolgens onder de heerschappij van de Islamitische Mammelukken tot hun rijk werd veroverd door de Ottomanen. De Turken waren echter tolerant tegenover Joden, waardoor steeds meer Joden zich kwamen vestigen in Jeruzalem en elders in het Ottomaanse Rijk, nadat ze uit Europa werden verdreven door de Inquisitie.

Aan het einde van de 19de eeuw ontwikkelde zich het Zionisme, oftewel het ijveren naar een Joodse staat op het grondgebied van Jeruzalem en de Bijbelse koninkrijken van de Israëlieten. De term "Zionisme" verwijst naar de berg Zion, waarop de stad Jeruzalem aanvankelijk gesticht zou zijn. Deze ideologie was een reactie op de toenemende vervolging van Joden in Europa, en had als gevolg dat steeds meer Joden terugkeerden naar de Palestijnse gebieden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het Ottomanse RIjk verslagen door het Britse Rijk, en werd het gebied omgevormd tot het Mandaatgebied Palestina, dat zowel het huidige Israël en Palestina omvat als het huidige Jordanië. In de daarop volgende jaren bleef de migratie van Joden naar het mandaatgebied toenemen, waardoor een gedeelte van het gebied ten oosten van de Jordaan (de latere staat Jordanië) werd afgescheiden en Joden een verbod kregen er zich te vestigen.

De steeds toenemende immigratie van Zionisten was niet naar de zin van de lokale Arabische bevolking, wat leidde tot spanningen tussen de twee volkeren. De Britten moesten regelmatig tussenbeide komen, en limiteerden zelfs de instroom van Joodse immigranten om te voorkomen dat de goederen verder zouden verhitten. Met de opkomst van het nazisme in Europa, en de anti-Joodse maatregelen van Adolf Hitler die in 1933 verkozen werd, nam de Joodse immigratie naar het Mandaatgebied Palestina nog meer toe. Na afloop van de Tweede Wereldoorlog besloot de pas opgerichte Verenigde Naties om het mandaatgebied in drie stukken op te delen: een Joods deel, een Arabisch deel, en tenslote Jeruzalem en Bethlehem als een internationaal bestuurd deel.

De Joodse gemeenschap was bereid het VN-partitieplan te aanvaarden, al hadden ze liever Jeruzalem onder hun eigen bewind gezien. De Arabische gemeenschap daarentegen, weigerde het VN-voorstel en besloot de Joodse gemeenschap aan te vallen. In de oorlog die uitbrak terwijl de Britse troepen bezig waren zich terug te trekken, hadden de Palestijnse Arabieren aanvankelijk de overhand, maar in het voorjaar van 1948 keerde het tij in het voordeel van de Joden. Op 15 mei 1948, een dag voordat het Britse mandaat over Palestina ten einde kwam, riepen de Joden de onafhankelijke staat van Israël uit. Deze onafhankelijkheidsverklaring werd binnen het half uur erkend door de Amerikaanse president Harry Truman, en ook andere landen zoals de (toenmalige) Sovjet-Unie en Ierland erkenden de nieuwe Joodse staat.

De Arabische Palestijnen reageerden hierop door meteen het nieuwe Israël aan te vallen, met als doel de vernietiging van de nieuwe staat. Ook andere Arabische buurlanden mengden zich in de strijd, aan de zijde van de Arabische Palestijnen. Jordanië trok Palestina binnen en veroverde de Westelijke Jordaanoever en het oostelijke deel van Jeruzalem. Egypte veroverde inmiddels de Gazastrook. De Joden slaagden er in om het westen van Jeruzalem te veroveren, en de oorlog werd beslecht in het voordeel van Israel, beschreven door de Arabieren als "Al-Nakba" (de Ramp). Op 11 mei 1949 werd Israël officieel erkend als onafhankelijke staat, wanneer haar lidmaatschap bij de VN werd aanvaard. De meeste westerse landen stemden voor, de meeste Arabische landen stemden tegen.

Israëlisch-Arabisch conflict

Zie hoofdartikel: Israëlisch-Palestijns Conflict

In de loop der jaren die volgden na de onafhankelijkheid van Israël, namen de spanningen steeds toe tussen de Joden en de Arabische buurlanden. Dit leidde tot sterke ongerustheid in Israël, dat besloot om een Arabische invasie te voorkomen door zelf een preventieve aanval uit te voeren. Zodoende begon op 5 juni 1967 de Zesdaagse Oorlog met een verrassingsaanval die de luchtmacht van Egypte, Syrië en Jordanië grotendeels uitschakelde. Het Israëlische leger wist in de loop van deze zes dagen Sinaï, de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten te veroveren, alsook het oostelijke deel van de stad Jeruzalem dat tot nu toe onder Egyptisch bewind viel. Op 6 juni riep de VN-Veiligheidsraad op om de wapens neer te leggen, maar Israël zette de aanval verder in. Pas op 10 juni, wanneer Israël haar militaire doeleinden had bereikt, ging een effectief staakt-het-vuren in. De Zesdaagse Oorlog had tot gevolg dat Israël haar grondgebied verdrievoudigd had, wat betekende dat zo'n miljoen Palestijnen zich vanaf dan onder het Israëlisch bewind bevonden. De oorlog had tevens een vluchtelingenstroom van zo'n 300.000 Palestijnen veroorzaakt.

Naar aanleiding van hun nederlaag hielden de leiders van de betrokken Arabische landen een conferentie, waarin ze beslisten hun beleid te baseren op de drievoudige "nee": nee, geen erkenning van Israël; nee, geen onderhandelingen me Israël; nee, geen vrede met Israël. Onder het bewind van de Egyptische president Sadat begonnen de spanningen tussen Egypte en Israël afnemen, zelfs tot op het punt dat hij, als eerste Arabische leider, een toespraak gaf bij de Knesset (het Israëlische parlement). Dit was een belangrijke stap in het vredesproces dat hierop volgde, al was de Arabische wereld hier sterk tegen gekant. De vredesgesprekken tussen Egypte en Israël gebeurden mits bemiddeling van de Verenigde Staten. De uiteindelijke vredesakkoorden kwamen dan tot stand op 17 september 1978 in Camp David, het buitenverblijf van de Amerikaanse presidenten sinds Franklin Roosevelt. Met deze historische Camp Davidakkoorden, die werden getekend in het bijzijn van de Amerikaanse president Jimmy Carter, werd bepaald dat Israël officieel als staat werd erkend door Egypte, en dat de door Israël bezette Sinaï terug werd overgedragen aan Egypte. Hierdoor werd Egypte het eerste Arabische land om de staat van Israël officieel te erkennen, al werd dit niet in dank afgenomen door de andere Arabische landen.

Ondanks het historische vredesverdrag tussen Israël en Egypte, bleef het conflict met de Arabische Palestijnen verder aanslepen. In maart 1978 vond de Kustwegaanslag plaats, waarin de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) een bus overviel op de Kustweg bij Tel Aviv en de 38 inzittenden, waaronder 17 kinderen, kwamen hierbij om het leven. De bedoeling was om het vredesproces tussen Egypte en Israël, dat op dat moment nog niet afgerond was, te verstoren, doch dit zou uiteraard niet lukken. Israël reageerde hierop met "Operatie Litani", een aanval op het zuiden van Libanon en het gebied daar te bezetten, om de PLO te verdrijven van het grensgebied. De inval was succesvol voor Israël, en de PLO trok zich terug naar het zuiden van Beiroet. Hierop trok Israël zich eveneens terug uit Libanon, waarna de terroristen opnieuw begon aan te vallen. Na een (mislukte) aanslag op een Israëlische ambassadeur in 1982, besloot Israël om opnieuw Libanon binnen te vallen en deze keer zelfs Beiroet te bezetten. Dit leidde tot de Israëlisch-Libanese Oorlog die zou duren tot 1985, en maakte bijgevolg deel uit van de Libanese Burgeroorlog. Hierdoor werd de PLO verdreven en moest de terreurbeweging uitwijken naar Tunesië. In 1985 trok Israël de meeste troepen terug, op een kleine militaire aanwezigheid na die een bufferzone moesten bewaken tegen eventuele nieuwe aanvallen van het noorden.

In december 1987 breekt een grootschalige Palestijnse opstand uit tegen Israël, deze keer niet vanuit de PLO maar wel de Palestijnen van de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Israël trachtte deze opstand neer te slaan, maar dat lukte niet geheel, waardoor de zogenaamde "Intifada" maar liefst zes jaar kon aanhouden. Tijdens deze "Intifada" ontstond een nieuwe militante Palestijnse terreurbeweging: Hamas. Het doel van Hamas, zoals vastgesteld in hun handvest in 1988, is de herovering van het volledige Palestijnse grondgebied en aldus de totale vernietiging van Israël. Tevens wordt het Zionisme vergeleken met het Nazisme, en verwijst het Hamas-handvest naar de Protocollen van de Wijzen van Sion, een antisemitische hoax die dateert uit het begin van de 20ste eeuw, en andere antisemitische complottheorieën die beweren dat de Joden verantwoordelijk waren voor de Franse Revolutie, het communisme en de Eerste Wereldoorlog. Alsof dat nog niet genoeg is, maakt Hamas zich ook schuldig aan holocaustontkenning, wat een Zionistisch verzinsel van een verhaal zonder feitelijke basis zou zijn. Hamas wil dan ook Palestijnse jongeren verbieden om de Holocaust te bestuderen, en omschrijft Holocauststudies als een "oorlogsmisdaad". 

Opmerkelijk is dat in diezelfde periode, de PLO zich gematigder begon op te stellen. PLO-leider Yasser Arafat keurde alle vormen van terrorisme openlijk af, en hij leek zelfs bereid om - indirect - Israël officieel te erkennen. Dit opende de mogelijkheid tot vredesgesprekken tussen Israël en Palestina. In 1991 vond in Madrid een vredesconferentie plaats meet delegaties van de Palestijnen, Israël, Jordanië, Syrië, Libanon en Egypte. Dit bracht de onderhandelingen op gang, die leidden tot de Oslo-akkoorden van 1993. Het resultaat was dat Israël de PLO officieel erkende (de organisatie, niet de onafhankelijke staat Palestina) en de Palestijnse gebieden (de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever) meer autonomie beloofde, en in ruil erkende de PLO de staat Israël binnen haar pre-1967-grenzen. Deze akkoorden beëindigden de "Intifada" die zes jaar had geduurd. In mei 1994 werd het Caïro-akkoord (of Gaza-Jericho-akkoord) bereikt, waarin de Palestijnse autonomie verder in detail werd uitgewerkt. Israël ging hierbij akkoord om zich gedeeltelijk terug te trekken uit de Gazastrook en uit Jericho in de Westelijke Jordaanoever. Tevens werd de Palestijnse Autoriteit opgericht op 5 juli 1994. In oktober van datzelfde jaar kwam een vredesverdrag tot stand tussen Israël en Jordanië, waardoor Jordanië voortaan ook de Joodse staat erkende.

In 1995 werd het zogenaamde Oslo II-akkoord bereikt, waarbij de Palestijnen over meer grondgebied zelfbestuur zouden verkrijgen, waaronder Bethlehem en Hebron. In mei 2000 trok Israël zich terug uit het gedeelte van Libanon dat het had bezet sinds 1982. In september 2000 brak er echter een nieuwe opstand uit bij de Palestijnen, ook wel de "Tweede Intifada" genoemd". In oktober 2004 ging het plots slecht met de gezondheid van Arafat, en op 11 november overleed hij in een Frans militair ziekenhuis. Mahmoud Abbas volgde hem op als leider van de PLO, en met de verkiezingen van 2005 werd hij verkozen als nieuwe president van de Palestijnse Autoriteit. In 2006 had de Palestijnse terreurbeweging Hamas zich op politiek vlak georganiseerd voor de parlementsverkiezingen, en won het de verkiezingen met 74 van de 132 zetels. Maar liefst meer dan 440.000 Palestijnen stemden bewust voor de partij van een antisemitische terreurbeweging. Op 15 december 2006 riep de Palestijnse president Abbas opnieuw verkiezingen uit, maar dit werd verworpen door Hamas die het beschreven als een "staatsgreep". Hierdoor brak de Palestijnse Burgeroorlog uit, aanvankelijk enkel op de Westelijke Jordaanoever maar later ook in de Gazastrook.

In juni 2007 wist Hamas het hoofdkwartier van Fatah in de Gazastrook te veroveren, alsook andere gebouwen van de partij. Hierdoor werd de Palestijnse Autoriteit in twee verdeeld: de Gazastrook onder het bewind van Hamas, en de Westelijke Jordaanoever onder het bewind van Fatah. Naast de interne conflicten tussen Hamas en Fatah bleef uiteraard ook het conflict aanslepen met Israël. In 2017 trachtte Hamas zichzelf als meer gematigd te profileren, door het publiceren van een nieuw handvest. Dit handvest stelt niet langer als doel de vernietiging van Israël, maar wel "de confrontatie met het Zionistische project", wat in principe op hetzelfde neer komt. Dit "Zionistische project" wordt vervolgens omschreven als racistisch, agressief, koloniaal en expansionistisch. Wel geeft Hamas in het handvest aan bereid te zijn om de pre-1967-grenzen van Palestina te aanvaarden, al zegt het eveneens dat Palestijnen recht hebben op "al hun land". Tevens blijft gewapend verzet beschouwd als een legitieme methode, waardoor Hamas het geweld dus niet heeft afgezworen. In principe komt het er op neer dat Hamas nog steeds een terreurbeweging is, wat wil zeggen dat het nooit een legitieme partner in vredesonderhandelingen zou mogen zijn.

Complottheorieën omtrent Israël

Er circuleren tal van complottheorieën omtrent Israël.:

• Zionistische complottheorieën:
  • Zionisten hebben de Amerikaanse presidenten Abraham Lincoln en John F. Kennedy vermoord
  • Zionisten zoals de Rothschild familie hebben oorlogen uitgelokt om dan via beide kanten zichzelf te verrijken
  • Zionisten waren verantwoordelijk voor de Russische en Franse Revolutie
  • Zionisten waren verantwoordelijk voor de verspreiding van AIDS
  • Zionisten hebben de holocaust slechts "verzonnen"
  • Zionisten staan aan de leiding van een internationaal complot tegen de Islam en/of trachten de heerschappij over de hele wereld in handen te krijgen.
• Israël en de Mossad waren verantwoordelijk voor 9/11.

• De leider van de Islamistische terreurbeweging IS is een Mossad-agent van Israël.

• Het Israëlische leger gebruikt organen van Palestijnen die in hechtenis waren overleden.

Zie ook

• Israëlisch-Palestijns Conflict
• Palestina
• Holocaust
• Rothschild familie
• George Soros

Bronnen

• https://rationalwiki.org/wiki/Israel