William Howard Taft

William Taft.

William Howard Taft (Ohio, 15 september 1857 - Washington DC, 8 maart 1930) was de 27ste President van de Verenigde Staten. Hij volgde president Theodore Roosevelt op in maart 1909, om vervolgens opgevolgd te worden door Woodrow Wilson in maart 1913. Hij was een Republikeinse president. 

Levensloop

William Howard Taft werd in zijn jonge jaren streng opgevoed, en studeerde in 1880 af met een bachelordiploma in de rechten. In januari 1882 werd hij door president Chester A. Arthur aangeduid als belastingsontvanger voor het Eerste District van Ohio, tot hij ontslag nam in maart 1883. In 886 huwde hij zijn echtgenote Helen Herron, en nadien werd Taft nog voor verschillende andere juridische functies aangeduid. Zo werd hij in 1990 door president Benjamin Harrison aangeduid tot procureur-generaal van de Verenigde Staten, waardoor hij steeds meer prominent op de voorgrond kwam in Washington. In maart 1892 nam hij weer ontslag om zijn rechterlijke carrière te hervatten. 

Politieke carrière

In 1898 vond de Spaans-Amerikaanse Oorlog plaats, die uitdraaide op een overwinning voor de Verenigde Staten. Hierdoor waren de Filippijnen afgestaan aan de VS, waarna de plaatselijke bevolking hiertegen in opstand kwam. De toenmalige president William McKinley besloot om Taft aan het hoofd te plaatsen van een commissie belast met het oprichten van een burgerregering in de Filippijnen. In juli 1901 werd hij tevens benoemd tot gouverneur-generaal van de Filippijnen. De Amerikaanse bevolking die op dat moment in de Filippijnen woonde beschouwde de lokale bevolking als een minderwaardig ras, maar Taft was tegenstander van deze mentaliteit en beschouwde de Filipijners als sociale gelijken. Op lange termijn beoogde hij een onafhankelijk zelfbestuur voor de inheemse Filipijnse bevolking. 

In september 1901 werd president McKinley vermoord, en werd zijn vicepresident, Theodore Roosevelt, de nieuwe president. In 1904 benoemde hij Taft als de Minister van Oorlog. Taft kreeg de verantwoordelijkheid over de constructie van het Panamakanaal, en keerde tevens meermaals terug naar de Filippijnen. Wanneer Roosevelt besloot om zich niet opnieuw kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 1908, beschouwde hij Taft als de beste kandidaat om hem op te volgen. Taft aanvaarde de Republikeinse nominatie van presidentskandidaat aanvankelijk met tegenzin, maar op 30 juni 1908 nam hij ontslag als minister om zich volledig op zijn campagne te kunnen concentreren. James S. Sherman werd genomineerd als zijn running mate, en tijdens de verkiezingen behaalden ze een ruime overwinning op hun Democratische tegenstander (al was dit slechts 51% van de stemmen van de bevolking). 

Presidentschap

In tegenstelling tot zijn voorganger, Theodore Roosevelt, wou Taft geen Afro-Amerikanen tewerkstellen in overheidsfuncties wanneer dit wrijving zou kunnen veroorzaken. De meeste Afro-Amerikanen die in zulke posities tewerkgesteld waren in de zuidelijke staten werden van hun functie verwijderd, en ook in het noorden werden er weinig Afro-Amerikanen aangesteld. Anderzijds was Taft wel de eerste Amerikaanse president die Afro-Amerikanen als zijn veiligheidsagenten in het Witte Huis inhuurde.

In 1912 richtte Taft de Amerikaanse Kamer van Koophandel op, dat bedoeld was als tegengewicht op de arbeidsbewegingen van zijn tijd. Eveneens in 1912 werden New Mexico en Arizona officieel toegevoegd als respectievelijk de 47ste en 48ste staten van Amerika. Op 3 februari 1913, aan het einde van het presidentschap van Taft, werd het 16de amendement ingevoerd waardoor de Amerikaanse overheid zelf een inkomstenbelasting kon invoeren zonder dit te moeten overlaten aan de individuele staten. Voordien kwamen de inkomsten van de federale overheid voornamelijk uit douanerechten en accijnzen. Dit betekent niet dat de inkomstenbelasting de accijnzen en douanerechten moest vervangen, en omwille van het isolationistische beleid van de VS bleven de douanerechten relatief hoog. 

Aanvankelijk zag het er naar uit dat Taft hetzelfde progressieve programma van zijn voorganger, Theodore Roosevelt, zou verder zetten. Na verloop van tijd bleek echter dat hij zich steeds minder progressief en steeds meer conservatief opstelde. Hierdoor verzuurden de relaties tussen Taft en Roosevelt, en begon de progressieve vleugel van de Republikeinse Partij zich steeds meer te keren tegen de zittende president. Dit bereikte een hoogtepunt tijdens de presidentsverkiezingen van 1912. Wanneer Taft opnieuw werd genomineerd tot presidentskandidaat van de Republikeinse partij, scheurde Roosevelt samen met een aantal progressieve gedelegeerden af om de "Progressieve Partij" ("Progressive Party", ook de "Bull Moose Party" genoemd) op te richten. De verdeeldheid tussen aanhangers van Taft en van Roosevelt zorgde ervoor dat geen van beide de verkiezingen kon winnen, en dat de Democraat Woodrow Wilson met de meerderheid van de stemmen ging lopen. 

Latere jaren

Na zijn presidentschap werd Taft aangesteld als professor aan de Yale Law School, en van 1918 tot 1921 gaf hij ook les aan de Universiteit van Boston. In 1921 werd hij door president Warren G. Harding genomineerd voor de positie van opperrechter van de Verenigde Staten, iets wat hij altijd al had gewild - meer zelfs dan het presidentschap. Nadat hij in deze positie was benoemd, werd hij de eerste (en tot nu toe enige) voormalige president die nadien als opperrechter heeft gediend. Hij diende niet enkel onder het presidentschap van Harding, maar ook onder Calvin Coolidge en Herbert Hoover. 

In 1930 ging de gezondheid van Taft er sterk op achteruit, en op 3 februari van dat jaar nam hij ontslag als opperrechter. Op 8 maart 1930 overleed hij aan een cardiovasculaire aandoening.  Aangezien hij een voormalig president was, was Taft de enige opperrechter die een staatsbegrafenis kreeg. Hij was tevens de laatste Amerikaanse president met gezichtshaar.

Stadssages

President Taft is wellicht beter bekend voor zijn zwaarlijvigheid dan voor zijn beleid in het Witte Huis. Hij maar liefst meer dan 150 kg gewogen hebben wanneer hij het Witte Huis verliet in 1913. Hierdoor ontstond de stadssage dat Taft op een zekere keer vast zou zijn komen zitten in de badkuip tijdens zijn verblijf in het Witte Huis. Er zouden zes mensen nodig geweest zijn om hem weer vrij te krijgen, en volgens sommige versies van het verhaal zou boter gebruikt geweest zijn om hem gemakkelijker uit het bad te doen glijden. Omwille van dit incident zou Taft het bevel gegeven hebben een badkuip te installeren die groot genoeg was voor vier mensen. Volgens sommige versies zou dit bijna op het einde van Taft's presidentschap gebeurd zijn.

Hoewel het incident niet onmogelijk is gezien zijn overgewicht, is er zo goed als geen bewijs dat het echt gebeurd zou zijn. De oorsprong van het verhaal ligt in het boek "42 Years in the White House" van Ike Hoover, de "Chief Usher" van het Witte Huis. Dit boek, dat werd gepubliceerd in 1932, is zowaar de enige bron van de stadssage, en nergens anders is een onafhankelijke bron te vinden dat dit verhaal bevestigt. Er zijn eveneens geen getuigenissen van eerste hand. Mogelijk had Ike Hoover dit verhaal ook maar van tweede hand, en nam hij het serieus ondanks dat het misschien slechts bedoeld was als grap.

Er circuleerden wel meerdere grappen omtrent de zwaarlijvigheid van Taft. Tijdens de verkiezingen van 1912 bleef hij niet gespaard van verbale aanvallen op zijn lichaamsbouw, wat mogelijk verklaart waar de verhalen daadwerkelijk vandaan komen (en waarom ze soms beweren dat het incident zou gebeurd zijn naar het einde van zijn presidentschap toe). Zo circuleerden er de grappen dat Taft vast was komen te zitten in een stoel, of dat "Taft de meest beleefde man in Washington was, op zekere dag stond hij op de tram zijn zitplaats af aan drie vrouwen". Omwille van zijn zwaarlijvigheid, alsook zijn slaapapneu, viel hij geregeld in slaap terwijl hij zich in gezelschap of in het openbaar bevond. Zo viel hij in slaap tijdens concerten, kabinetsvergaderingen, aan de eettafel of zelfs terwijl hij recht stond. 

Hoewel het verhaal wellicht niet waar is dat Taft vast kwam te zitten in bad, is het wel echt gebeurd dat hij ooit een bad heeft doen overstromen. Ook zou er wel degelijk speciaal voor hem een groter bad in het Witte Huis geïnstalleerd zijn geweest in 1909, wat nadien tijdens renovatiewerken weer werd verwijderd. Het extra grote bad werd echter geplaatst nog voor Taft zijn intrek nam in het Witte Huis, dus is het onmogelijk dat hij dit bevolen heeft nadat hij in het oude bad was vastgeraakt. Wanneer Taft in 1909 een bezoek bracht aan het Panamakanaal, zorgde de kapitein van de USS North Carolina ervoor dat een extra groot bad op het schip zou worden geïnstalleerd voor de president. Er werd tevens een groter bed met een sterkere matras voorzien. Zulke voorzieningen werden later ook voor hem getroffen op de USS Arkansas en op de presidentiële jacht Mayflower. 

Een jaar na net einde van zijn presidentiële termijn had Taft maar liefst 30 kg verloren, en zijn gewicht zou niet meer opnieuw toenemen voor de rest van zijn leven. Dit deed hij door aardappelen, brood, varkensvlees en ander vet vlees van zijn dieet te schrappen. Hij dronk tevens niet meer dan twee glazen water bij elke maaltijd, en onthield zich van alcohol en tabak in eender welke vorm. 

Zie ook

• Lijst van presidenten van de Verenigde Staten

Bronnen

• http://rationalwiki.org/wiki/President_of_the_United_States